Więzień Labiryntu - James Dashner

"Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą którą pamięta jest jego imię. Nie wie kim jest ani dokąd zmierza. Jednak to nie wszystko - kiedy winda się zatrzymuje i drzwi się otwierają jego oczom ukazuje się grupka dzieciaków, która wita go w Strefie - otwartej przestrzeni otoczonej murami znajdującej się w samym centrum przerażającego i tajemniczego Labiryntu.

Podobnie jak Thomas, żaden z obecnych tu chłopców nie wie dlaczego tu jest oraz jak się tu dostał. Wszyscy wiedzą natomiast, że każdego ranka, gdy kamienne mury otaczającego ich Labiryntu rozsuną się, zaryzykują swoje życie by się tego dowiedzieć, nawet za cenę spotkania ze Strażnikami - pół-maszynami, pół-bestiami, przemierzającymi jego mroczne korytarze." z okładki

 Wyobraźcie sobie, że budzicie się i orientujecie, że znajdujecie się w małej, ciasnej klatce, która porusza się w górę. Jesteście przerażeni, nie możecie przypomnieć sobie nic, oprócz własnego imienia. Po chwili widzicie grupę chłopaków, którzy przenikliwie się w Was wpatrują. W moim wypadku, jedyną reakcją byłoby: "Co się tu do cholery jasnej dzieje?!".

"Znowu odzywa się w tobie pragnienie śmierci? Chcesz się powłóczyć z Bóldożercami, a może wyskoczyć razem na piwo?"

Główny bohater powieści, Thomas, to ostatni Strefer płci męskiej, jaki pojawił się w obszarze zwanym Strefą. Jak każdy Świeżak, nie pamięta nic po wyjściu z windy, jedynie swoje imię. Chłopak od razu wrzucony został w codzienność Streferów, chociaż jeszcze nic nie rozumiał. Społeczność ta była podzielona na wiele grup i odpowiedników osób, które były potrzebne do wytwarzania różnych rzeczy lub po prostu zajmowały się określonymi dziedzinami, np. odpowiednik rzeźnika, kucharza czy grabarza. Muszę przyznać, że Dashner stworzył bardzo zorganizowaną społeczność, która chociaż próbowała sobie radzić z problemami, które ich nękały. 

Jednak problemy, które na początku miały dzieciaki nie równały się z tymi, które miały dopiero nadejść. I nie chodzi mi tylko o Bóldożerców, którzy nie byli łatwym orzechem do zgryzienia, ale także o Labirynt. To nie jest miejsce podobne do tego labiryntu z mitu o Tezeuszu, który zabił Minotaura. Ten Labirynt to jeden wielki test.

Jeśli chodzi o samych Bóldożerców, ci w książce nieco różnią się od tych, którzy zostali przedstawieni w filmie. Książkowi mają oślizgłe ciało przypominające ślimaka z różnymi "urządzeniami tortur", a ci filmowi to były takie duże, mechaniczne pająki. Bardziej przypadły mi do gustu ci z wersji papierowej, budzili we mnie znacznie więcej grozy niż ich druga wersja.

"-Jasna cholera, boję się.
-Jasna cholera, jesteś tylko człowiekiem. Powinieneś się bać."

Uwielbiam język, którym posługiwał się autor pisząc tę książkę. Tłumacz nie miał pewnie łatwo, bo te wszystkie słowa jak 'purwa', 'smrodas' nie są takimi, które można znaleźć w słowniku i z szybkością tak po prostu przetłumaczyć. Trzeba pamiętać o tej pracy, którą wykonują i im za to dziękować. ;)

Podsumowując, Więzień labiryntu to książką, którą świetnie się czyta. Wciąga do Labiryntu, sekretów i problemów potrzebujących rozwiązania. Zawarte jest w niej dużo humoru, a także chwil napięcia i niepewności. Czytając tę pozycję po obejrzeniu premiery filmu w kinie, myślę, że jestem zadowolona i wcale nie żałuję, że sięgnęłam po pierwowzór, w którym, jak się okazało, było "to coś", czego w ekranizacji zabrakło.
Polecam!

"Więzień Labiryntu" (Więzień Labiryntu #1) James Dashner, Wydanictwo Papierowy Księżyc 2011, s.424

8/10 [bardzo dobra]

UDOSTĘPNIJ TEN POST Facebook Twitter Google + Pinterest