Dziesięć tysięcy drzwi – Alix E. Harrow

@oxuria

W tej zniewalającej, pełnej liryzmu debiutanckiej powieści, której akcja rozgrywa się na początku XX wieku, młoda kobieta odnajduje tajemniczą księgę i wyrusza w fantastyczną podróż ku samopoznaniu.

W ogromnej rezydencji pełnej egzotycznych skarbów, w której upływa jej młodość, January Scaller sama stanowi nie lada osobliwość. Będąc podopieczną bogacza pana Locke’a, ma wrażenie, że niewiele różni się od eksponatów na ścianach jego willi: jest tu wprawdzie otoczona opieką, ale zarazem czuje się ignorowana i kompletnie nie na miejscu.

Wszystko zmienia się, gdy w jej ręce wpada tajemnicza księga – spowita wonią innych światów, kryje w sobie opowieść o sekretnych drzwiach, miłości, przygodzie i niebezpieczeństwie. Każda jej strona przynosi odkrycia z trudem dających się objąć rozumem prawd o tym, czym jest świat. January stopniowo zaczyna też rozumieć, że historia przedstawiona w książce powiązana jest z jej własnym losem. //lubimyczytac.pl

"Ach, gdybym przestała być dziwadłem, na które wszyscy się gapią, a zamiast tego doskonale wiedziała, jakie jest moje miejsce na świecie. Bycie >>absolutnie wyjątkowym okazem<<, jak się okazało, skazywało na samotność", (s. 38).

 Nie spodziewałam się, iż debiutancka powieść może tak zawładnąć sercem czytelnika. Jasne, spotykałam się z tym już wcześniej, ale… zawsze mnie to zaskakuje. Alix E. Harrow stworzyła piękną, niecodzienną historię traktującą o niezliczonych opowieściach i pięknie – ale i niebezpieczeństwie – które się z tym łączy. Równocześnie udowodniła, że snucie opowieści ma w sobie coś z magii, czy w to wierzymy, czy też nie. Początkowo napotkałam drobny problem związany z zaangażowaniem się w historię, ale – na całe szczęście –  przezwyciężyłam to. Uważam, że początkowe trudności, jakie sprawiało mi Dziesięć tysięcy drzwi, pozwoliły mi z kolei docenić historię January. Czasem jest tak, że im trudniej coś przychodzi, tym bardziej dostrzegamy piękno, które w tym tkwi. Tak było ze mną w tym przypadku.

Warto jednak wspomnieć, skąd te trudności mogły się brać. Po pierwsze, obecne są dwie narracje, które pojawiają się naprzemiennie i ich stylistyka nieco się różni (co jest całkowicie zrozumiałe). Może w tym tkwi jedna z bolączek – ciągłe przeskoki w narracji mogą zaburzać proces czytania, kiedy już przywyknie się do jednej z nich. Kolejną potencjalną przeszkodą okazać się może sama stylistyka. Ciężko mówić w tej kwestii o samym piórze autorki, Alix E. Harrow, ale uwzględnić trzeba również tłumaczenie dokonane przez Andrzeja Goździkowskiego. Sęk w tym, iż opowieść prowadzona jest w taki sposób, że miejscami odczuwa się klimat baśni bądź legendy. Nie zawsze gawęda ta jednak jest porywająca, ponieważ akcja nie jest prowadzona równomiernie – niekiedy brak dynamiki, jedna narracja staje się tłem dla drugiej, więc emocje często potrafią opaść. Niemniej jednak, język jest hipnotyzujący!

"Jednym z największych wyzwań na tym świecie jest charakter obowiązujących tu reguł, które są, po pierwsze, bardzo sztywne, po drugie – narzucane odgórnie", (s. 136).

Co może być zadziwiające (zwłaszcza dla mnie), nie uznaję powyższych kwestii za minusy, ponieważ, jak stwierdziłam wcześniej, pomogły mi one jedynie w docenieniu przedstawionej opowieści. Wydaje się nam, że najlepszą opcją zawsze są historie, które nie sprawiają kłopotu w trakcie lektury, ale warto sięgać po książki, które od czytelnika wymagają czegoś więcej. Dziesięć tysięcy drzwi niewątpliwie pobudza wyobraźnię (m.in. takimi detalami jak unikalne opisy wyglądu poszczególnych literek), wrzuca w wir załamujący czasoprzestrzeń (dosłownie!) czy w końcu dość wymownie (choć nie ostentacyjnie) zwraca uwagę na miejsce kolorowych w społeczeństwie XX wieku.

Ponadto czytelnik ma do czynienia z główną bohaterką – siedemnastoletnią January – która wcale nie potrzebuje przy sobie wiecznego męskiego wsparcia. Potrzeba bliskości i zrozumienia wcale nie zanikły, jednak nie jest już to tak schematyczne i jawne. W skrócie: nie jest to kolejna zagubiona księżniczka oczekująca na ratunek. Na całe szczęście.

Podsumowując, Dziesięć tysięcy drzwi oferuje piękną, magiczną historię (a nawet i dwie) o poznawaniu siebie i swoich korzeni, dążeniu do odkrywania prawdy i demaskowania obłudy, ale i o tym, że inny nie znaczy zły. Zamykając drzwi, pozbawiamy innych otwierania się na nowe możliwości czy poznawanie innego. Słowo za pośrednictwem głównej bohaterki ma wielką moc, jednak tak naprawdę – każdy ją posiada. Trzeba tylko umiejętnie z niej korzystać.

Alix E. Harrow, Dziesięć tysięcy drzwi, tłum. Andrzej Goździkowski, IUVI 2020, s. 464.

Post powstał we współpracy z wydawnictwem.

UDOSTĘPNIJ TEN POST Facebook Twitter Google + Pinterest